Śpiewniki patriotyczne do pobrania.

DOC]
PIEŚNI - rzeka
rzeka.zhr.pl/wp-content/uploads/Spiewnik.docUdostępnij
Format pliku: Microsoft Word - Szybki podgląd
PIEŚŃ POWSTAŃCÓW. PRZY ZIMOWYM OGNISKU. Słowa: Konstanty Gaszyński. Śród chłodu i głodu, w obronie narodu. My zawsze do boju gotowi; ...

[PDF]
śpiewnik pieśni legionowe i żołnierskie
www.kadrowka.pl/download/spiewnik2009.pdfUdostępnij
Format pliku: PDF/Adobe Acrobat - Szybki podgląd
trasie i przy ogniskach rozbrzmiewała pieśń naszych przodków, niejedno- krotnie budząc ... częściej śpiewanych pieśni zarówno w okresie bojów powstańczych i legio- nowych, jak i w ..... Przyszła zima, opadł róży kwiat,. Poszedł w świat ...

...
Continuava ancora S. Bonaventura che, scomparendo, la visione lasciò nel cuore del Santo “un ardore mirabile e segni altrettanto meravigliosi lasciò impressi nella sua carne. Subito, infatti, nelle sue mani e nei suoi piedi, incominciarono ad apparire segni di chiodi, come quelli che poco prima aveva osservato nell'immagine dell'uomo crocifisso. Le mani e i piedi, proprio al centro, si vedevano confitte ai chiodi; le capocchie dei chiodi sporgevano nella parte interna delle mani e nella parte superiore dei piedi, mentre le punte sporgevano dalla parte opposta. Le capocchie nelle mani e nei piedi erano rotonde e nere; le punte, invece, erano allungate, piegate all'indietro e come ribattute, ed uscivano dalla carne stessa, sporgendo sul resto della carne. Il fianco destro era come trapassato da una lancia e coperto da una cicatrice rossa, che spesso emanava sacro sangue, imbevendo la tonaca e le mutande” (Leg. Maj., I, 13, 3).
A proposito ancora dei segni della Passione, il primo biografo del Santo, l’abruzzese Tommaso da Celano, nella sua “Vita Prima di S. Francesco d’Assisi”, sosteneva che “era meraviglioso scorgere al centro delle mani e dei piedi (del Poverello d’Assisi), non i fori dei chiodi, ma i chiodi medesimi formati di carne dal color del ferro e il costato imporporato dal sangue. E quelle stimmate di martirio non incutevano timore a nessuno, bensì conferivano decoro e ornamento, come pietruzze nere in un pavimento candido” (II, 113).
Nonostante le ampie descrizioni e resoconti ed il fatto che vi fossero numerosi testimoni oculari delle stigmate, non può tacersi la circostanza che la bolla di canonizzazione di S. Francesco del 19 luglio 1228 “Mira circa nos”, risalente ad appena due anni dopo la morte del Santo, non ne faccia alcun cenno.
Non mancarono in verità, già da parte di alcuni contemporanei, contestazioni ed opposizioni, ritenendo quei segni impressi nelle carni del Patrono d’Italia frutto di una frode.
Lo stesso Gregorio IX, prima di procedere alla canonizzazione di Francesco, pare nutrisse dei dubbi riguardo a quel fatto prodigioso. E’ sempre S. Bonaventura, nel capitolo della sua “Legenda Major” dedicato alla “Potenza miracolosa della Stimmate” del Poverello, a parlarne.
Scriveva che “Papa Gregorio IX, di felice memoria, al quale il Santo aveva profetizzato l’elezione alla cattedra di Pietro, nutriva in cuore, prima di canonizzare l’alfiere della croce (cioè S. Francesco), dei dubbi sulla ferita del costato. Ebbene, una notte, come lo stesso glorioso presule raccontava tra le lacrime, gli apparve in sogno il beato Francesco che, con volto piuttosto severo, lo rimproverò per quelle esitazioni e, alzando bene il braccio destro, scoprì la ferita e gli chiese una fiala, per raccogliere il sangue zampillante che fluiva dal costato. Il sommo Pontefice, in visione, porse la fiala richiesta e la vide riempirsi fino all'orlo di sangue vivo. Da allora egli si infiammò di grandissima devozione e ferventissimo zelo per quel sacro miracolo, al punto da non riuscire a sopportare che qualcuno osasse, nella sua superbia e presunzione, misconoscere la realtà dei quei segni fulgentissimi, senza rimproverarlo duramente” (Leg. Maj., II, 1, 2).
Tale episodio fu magistralmente rievocato da Giotto negli affreschi della Basilica superiore del Santo in Assisi.
La Chiesa, comunque, dopo maturo giudizio, con ben nove bolle pontificie (di Gregorio IX, di Alessandro IV e di Niccolò III), susseguitesi tra il 1237 ed il 1291, difese la realtà delle stigmate di Francesco, senza peraltro esprimere un’interpretazione definitiva del fenomeno, la cui genesi è soprannaturale e deriva dall’Amore.
Non a caso un dottore della Chiesa, S. Francesco di Sales, nel suo “Trattato dell'amor di Dio” del 1616, metteva in relazione le stigmate del Santo d'Assisi con l'amore di compassione verso il Cristo crocifisso, affermando che quest’ultimo trasformò l’anima del Poverello in un “secondo crocifisso”. S. Giovanni della Croce aggiungeva che le stigmate sono la manifestazione, la conseguenza della ferita d'amore e che per renderle visibili occorresse un intervento soprannaturale.
La Chiesa riconobbe la straordinarietà del fenomeno verificatosi nel 1224, inteso quale segno privilegiato concesso da Cristo al suo umile servo di Assisi, anche da un punto di vista liturgico, inserendo la ricorrenza nel calendario. Papa Benedetto XI Boccasini da Treviso, infatti, concesse all’Ordine Francescano ed all’intero Orbe cattolico di celebrarne annualmente il ricordo il 17 settembre.

Autore: Francesco Patruno

17 luglio San Nicola II Romanov Zar di Tutte le Russie

Carskoe Selo, Russia, 18 maggio 1868 (6 maggio del calendario giuliano) – Ekaterinburg, Russia, 17 luglio 1918

Una croce ortodossa bianca s’innalza oggi sul luogo del martirio degli ultimi Zar di Russia. Nel 1977 Boris Eltsin, allora primo segretario del Partito comunista a Sverdlovsk, ricevette da Mosca l’ordine di distruggere la casa Ipat’ev, luogo di prigionia e del massacro di Nicola II e della sua famiglia, casa che era diventata oggetto di troppa curiosità per molti e con «intenzioni sospette». Macchinari cantieristici lavorarono per una notte intera finché l’edificio venne completamente raso al suolo. Per una strana coincidenza sarà ancora Eltsin, già presidente della Russia, a dare solenne sepoltura ai resti dei Romanov nel 1998 a San Pietroburgo.
Di temperamento malleabile e velleitario, Nicola II (1868-1918) non era nato per il magistrale ruolo storico che il destino gli aveva imposto. Dotato di intelligenza vivace, di buona cultura, di costanza e metodo nel lavoro, oltre che di un grande fascino personale, Nicola II non ereditò dal padre la fermezza di carattere e la capacità sicura e determinata di decidere sugli accadimenti, qualità essenziali per un monarca autocratico. Oltre ad avere un alto grado di influenzabilità (il più delle volte, prima di prendere una decisione, subiva l’ascendente di colui che aveva l’opportunità di parlargli per ultimo), cedeva con grande facilità alle pressioni esterne e in particolare alla moglie di cui era teneramente innamorato.
Fu saldamente ancorato ai suoi principi semplici e forti, ereditati dal padre: lo zar è inviolabile e l’esercito russo invincibile; la religione ortodossa è la sola colla in grado di saldare il popolo al trono. L’unica minaccia, secondo lo zar Nicola, era l’intellighentia: un gruppo di uomini, sviati da cattive letture.
Il fatto di avere, al suo fianco, una straniera, tedesca per sangue e inglese per educazione, non gli giovò di certo, benché Alice d’Assia (1872-1918), divenuta con il matrimonio Alessandra Fëdorovna, abbia immediatamente amato la terra russa e soprattutto la sua religione, fino ad esserne rapita e affascinata, tanto da renderla fanatica dei suoi riti e delle sue impalcature.
La Zarina si circondava di antiche icone che, a suo dire, erano dotate di virtù straordinarie. Accoglieva con estrema disinvoltura monaci sospetti, pope sconociuti, pellegrini pseudo-illuminati e ascoltava tutti con imprudente infantilismo. Fra questi inquietanti personaggi si evidenzia l’infausto Rasputin («debosciato», etichetta data al padre perché grande bevitore di vodka), soprannome di Gregorio Efimovič Novychy (1870-1916). Personalità demoniaca, capace di forza ipnotica, fine psicologo, eroe di orge mistiche, Rasputin utilizzò la sua intelligenza per infiltrarsi alla corte degli Zar e impossessarsi della mente e dello spirito di Alessandra, la quale, sperando nella sua azione di guaritore, si affidò a lui per cercare la salvezza dello zarevič Alessio, unico figlio maschio, malato di emofilia e condannato ad una morte sicura.
Tutto ciò che Alessandra dice e scrive al consorte le è suggerito da Rasputin, convinto, comunque a ragione, che la fame porterà alla rivoluzione.
Uomo privato, più che pubblico, Nicola II ama prendere di più una tazza di tè insieme all’amata moglie che ascoltare un ministro, godere della presenza dei cinque figli (Olga, Tatiana, Maria, Anastasia, Alessio) che prestare attenzione ai lamenti del popolo, anche in momenti particolarmente gravi per la sua patria: scioperi, manifestazioni studentesche, attentati e omicidi ai danni di notabili… eppure sul suo diario preferisce annotare le variazioni di temperatura, descrivere una passeggiata in bicicletta, una gara di canottaggio, un momento particolarmente romantico con la sua Alessandra.
Con il tempo la zarina si ritaglia il suo spazio nell’autorità governativa fino ad interpellare personalmente i ministri, discutere con loro, nominarli o esautorarli.
Il popolo si ribellerà a questa situazione, e a prescindere dai disegni di Lenin, i russi, delusi del loro Zar, arriveranno ad odiare la dinastia Romanov.
Il presidente della Duma, Rodzjanko, convocato da Nicola II, confessa alla vigilia della rivoluzione: «Con nostra grande vergogna, il disordine regna ovunque. La nazione si rende conto che avete bandito dal governo tutti quelli che godevano della fiducia del popolo e che li avete sostituiti con personaggi indegni e incompetenti».
Caduti nelle mani dei bolscevichi, lo Zar lamenta il cattivo trattamento che devono subire e si sente rispondere da uno degli ufficiali sottoposti alla loro custodia: «Io provengo dal popolo. Quando il popolo vi tendeva la mano, non l’avete mai afferrata. Oggi non vi tenderò la mia». In molte fabbriche gli operai reclamano un castigo esemplare per i «vampiri Romanov».
Tutti gli errori compiuti da Nicola non giustificano affatto gli orrori della rivoluzione russa e dei suoi leader, compreso il massacro di Ekaterinburg. Il 20 agosto del 2000, nella cattedrale moscovita di Cristo Salvatore, l’ultimo Zar è stato canonizzato insieme ad altri 853 martiri della rivoluzione comunista.

Autore: Cristina Siccardi

Note: Per approfondire: Henri Troyat, Nicola II, L'ultimo zar e la tragica fine dei Romanov, Paoline Editoriale Libri

******
17 luglio (Chiese Orientali) Santi Martiri della Famiglia Imperiale Romanov
+ Ekaterinburg, Russia, 4 (17) luglio 1918

Il concilio dei vescovi della Chiesa Ortodossa Russa decretò così il 15 agosto 2000 la canonizzazione di questi santi: “Si inseriscano come vittime innocenti nell’assemblea dei nuovi martiri e confessori russi i membri della Famiglia Imperiale: l’imperatore Nicola II, l’imperatrice Aleksandra, l’erede al trono Aleksej, le granduchesse Ol’ga, Tat’jana, Marija e Anastasja. Nell’ultimo monarca ortodosso russo e nei membri della sua famiglia riconosciamo delle persone che hanno sinceramente desiderato incarnare nella propria vita gli insegnamenti del Vangelo. Nelle sofferenze durante la prigionia che la Famiglia Imperiale ha sopportato con mansuetudine, pazienza e rassegnazione al martirio e Ekaterinburg la notte del 4 (17) luglio 1918 si è manifestata la luce della fede in Cristo che vince il male; in modo simile essa ha brillato nella vita di milioni di fedeli ortodossi perseguitati per Cristo nel XX secolo”.
Il 19 ottobre 1981, invece, la Chiesa Ortodossa Russa all’Estero aveva canonizzato non solo lo zar Nicola II ed i suoi più stretti familiari, ma anche i loro servitori e gli altri principi della famiglia imperiale caduti vittime dei bolscevichi. Ecco i loro nomi:

+ 17 luglio 1918
- San Nicola II Romanov zar di Russia
- Sant’Alessandra Fedorovna zarina di Russia
- Sant’Alessio Romanov zarevich
- Sant' Anastasia Nikolaevna granduchessa
- Santa Maria Nikolaevna granduchessa
- Sant' Olga Nikolaevna granduchessa
- Santa Tatiana Nikolaevna granduchessa
- Sant’Eugenio Botkin medico di corte
- Sant’Alessio Trupp cuoco
- Sant’Ivan Kharitonov fante
- Sant’Anna Demidova domestica

Nie wydaje mi się słuszne, powierzchowne ocenianie, zawartej w tym artykule analizy pewnych zjawisk społecznych i politycznych, uwarunkowanych brutalnymi, gwałcącymi ludzką godność, patologicznymi metodami wychowania oraz współżycia w rodzinie. Taki schematyczny i płytki sposób dobierania kryteriów oceny jest tylko przyczynkiem do pogłębiania się patologii w rodzinie i w życiu publicznym. Proszę jeszcze raz przeczytać, bez emocji ten artykuł i odnieść jego treść do otaczającej nas, na co dzień rzeczywistości w każdym jej wymiarze, a szczególnie życia publicznego i stosunków międzyludzkich, które próbuje się nam narzucić, jako normę oraz do czego tego typu patologie w konsekwencji prowadzą. Opisywanej patologii, jest w tej publikacji przeciwstawiona, jako alternatywa, inna norma, głęboko zakorzeniona w naszej mentalności i wzorcach życia rodzinnego oraz wychowywania dzieci, która w komentarzu Pana Józefa została, jakby pominięta, cytuję:
"Czasy II wojny światowej obok terroru nazistowskiego przyniosły także przykłady niezwykłego poświęcenia dla ratowania życia innych. Alice Miller spędziła wiele czasu poszukując źródła takich różnic w zachowaniu ratujących i zbrodniarzy. Na podstawie kilkuset wywiadów z ratującymi, zamieszczonych w opracowaniu Samuela P. and Perla M. Qlindera „The Altrustic Personality: Rescueres of Jews in Nazi Europe”, ustaliła, że jedynym wspólnym elementem w życiorysach tych osób, elementem, który zasadniczo odróżniał ich od oprawców, był rodzaj otrzymywanego domu wychowania. Niemal wszyscy ratujący stwierdzali, że w ich rodzinie panowała dyscyplina oparta na tłumaczeniu i argumentach, nie na karach. Kara cielesna należała do rzadkości i nigdy nie była wyrazem ślepej rodzicielskiej furii.

Tłumaczenie dziecku, co w jego postępowaniu rodzic uważa za niewłaściwe, jest dowodem zaufania do generalnie dobrych intencji dziecka - uważa Miller. Jest też wyrazem szacunku i wiary rodzica w możliwość rozwoju dziecka i poprawy jego zachowania. Ludzie, którzy otrzymują od rodziców takie wsparcie, chętnie idą w ich ślady. Wspólną cechą wszystkich ratujących była wiara w siebie. 80 proc. spośród nich stwierdziło, że nikogo w tej sprawie nie pytali o radę. Uważali, że po prostu muszą to zrobić. Nie mogli bezczynnie przyglądać się złu." I takie postawy wynikłe z wychowania w polskich rodzinach, były udziałem naszych rodaków w czasie okupacji hitlerowskiej oraz sowieckiej. Tak, więc uwaga na temat tego, że publikacja nosi jakoby znamiona patologii "politycznej poprawności", jest zarzutem chybionym i spłyconą nadinterpretacją naznaczoną z kolei znamieniem „poprawności” schematycznego radykalizmu myślenia, powierzchownego ferowania ocen i uprzedzającej negacji.

Piosenkę tę napisała Edith Piaf, po tragicznej śmierci swojego męża, którego bardzo kochała. Tekst opowiada, oczywiście w sposób, w jaki ta forma literacka pozwala, o ich życiu, zapamiętaniu w miłości, o rozpaczy piosenkarki po stracie męża, o ukojeniu po tym bolesnym doświadczeniu, jakie znalazła w wierze w Miłosierdzie i Miłość Pana Boga.
Każdy ewangelizuje na miarę swojego talentu, jaki mu jest dany, jedni głoszą homilie, inni mają dar modlitwy, inni zaś malują, rzeźbią, piszą teksty, muzykę, śpiewają pieśni o życiu, w ten sposób przez nasze zmysły budzą naszą refleksję nad tym, co jest naprawdę ważne i do czego musimy się odnosić, jako do źródła, a do czego nie.

"waldekrex — 2012-03-17 22:30:29:
Szkoda że w kazaniu niema o sprawiedliwości Bożej.
Spotkamy Boga po śmierci, ale co dalej.
Szczęść Boże. "

???

Wtedy każdy z nas staje sam na sam z Bogiem, w całej prawdzie o sobie i Bożym Miłosierdziu, należy więc już tutaj uważać na stan swoje ducha i sumienia, aby nie uwikłać się w mentalną sytuację z przypowieści o szemrających robotnikach przy odbiorze należnej im zapłaty lub starszego brata, syna marnotrawnego. Wielkie będzie zaskoczenie tych, którzy o innych ferowali pewniki, co do ich potępienia ze względu na swoją subiektywną ocenę ich życia, gdy zobaczą ich w gronie zbawionych, a sami ze względu na swoją zatwardziałość, gwałtowność i brak roztropności będą musieli liczyć na ich wstawiennictwo lub oczyszczać się w czyśćcu, jeżeli nie gorzej. I wcale to nie będzie takie zabawne i godne kpiących uśmieszków przy Bożym Imieniu.

Nauczony przykrym doświadczeniem w związku z niestosownym, co do miejsca zachowaniem niektórych z właścicieli kont na tym portalu, kiedy nastąpi taka konieczność, będę zmuszony usunąć każdy komentarz, który będzie: obraźliwy, wulgarny, (bez względu na to, pod czyim adresem i z jakiej przyczyny), jak również odbiegający od tematu przesłanego postu, obrażający chrześcijaństwo, szkalujący i ośmieszający Kościół, podważający jego autorytet i wykorzystujące depozyt i wykładnię wiary oraz tradycji Kościoła do nadużyć interpretacyjnych, poniżania, ośmieszania i zamykania w ten sposób innym ust, a tym samym, lasowania szkodliwych postaw moralnych lub etycznych oraz siejących zamęt i zgorszenie, bez względu na status społeczny autorów tych komentarzy.

Marek Gajowniczek
Kusząca propozycja - Tucz przemysłowy!

Tutaj trzymamy,
tu obrabiamy,
tu dozujemy karmę.
Tu próbujemy
z mediów hormony
zmieniając czasem barwę.
Gdy trzeba mięso wypałujemy.
Tutaj dajemy pić.
Ten ekran wszystkim sztukom pokaże
jak dalej mogą żyć.
Stalowe ramy.
Wszystkich trzymamy
za pyski w równiutkim rządku.
Czasem wzajemnie podgryzą siebie.
Kamery strzegą porządku.
Wszyściutko idzie tak jak potrzeba.
Problemem czasem krzyk.
Porcje suchego zwiększamy chleba.
Tu wszystko jest na styk.

Nie patrz kochanie.Tak się nie stanie.
To jakiś taniec strzyg.
Usunę z czoła diabelskie znamię.
Wolę już żyć jak dzik!

wpolityce.pl/artykuly/15789-doktor-ba…

Doktor Barbara-Fedyszak Radziejowska dla wPolityce.pl o sprawie "krzyżykowych cudów nad urnami": PK

Nie potrafię przejść do porządku dziennego nad opracowaniem prof. P. Śleszyńskiego z Instytutu Geografii i Zagospodarowanie Przestrzennego PAN pokazującym mapę przestrzennego zróżnicowania głosów oddanych w ostatnich wyborach samorządowych jako nieważne.

Chwalebna gorliwość o formę, nie zawsze jest adekwatna i sensowna w każdej sytuacji. A szczególnie zaś w intymnych relacjach osobowych, gdzie nie ma miejsca na powierzchowny dworski rytuał i etykietę, do czego, a bywa to często, ograniczają się nasze przesadne w formie i puste, co do treści odniesienia do Boga oraz Jego obecności w naszym życiu, od święta i na co dzień. Człowiek w podobnych sytuacjach, bezpośredniej intymnej osobowej relacji, i tak jest pełen Bojaźni Bożej oraz wszechogarniającej go Nieskończonej Miłości, skutecznie chroniących nas wówczas od wszelkich przejawów pychy i faryzejskiego formalizmu. Jakże tragicznych w swojej konsekwencji przy sądzie szczegółowym, tym bardziej, gdy ten kąkol skrupulatnie pielęgnujemy tu i teraz podczas naszego pielgrzymowania, w założeniu zmierzając ku domowi Ojca. W Bojaźni tej, będącej szczególną Bożą łaską*, na którą całym swym jestestwem otwieramy się wtedy, w dobrej i nie przymuszonej woli, odczuwamy oraz wyrażamy uwielbienie, głęboki szacunek wobec Boga nieskończenie czystego i świętego oraz uznanie Jego suwerennych praw jako Stwórcy i Ojca. Opis tego znajdujemy w słowach proroka Izajasza, „… I spocznie na niej Duch Pański, duch mądrości i rozumu, duch rady i męstwa, duch wiedzy i bojaźni Pańskiej. Upodoba sobie w bojaźni Pańskiej” ( Iz 11,2-3) „Bojaźń Boża chroni także od pychy. … Bojaźni Bożej musi towarzyszyć dziecięca ufność w Boże miłosierdzie i niezłomna wiara w Jego wierność, że nas podtrzymuje.” (www.pmk-wuppertal.de/…/NK49.pdf)
Konkludując. Tak pojęta bojaźń Boża nie musi wiązać się z uczuciem strachu, przywiązania do wyszukanych form, zwrotów oraz teatralności gestów lub zachowań, ale płynącym z duszy głębokim szacunkiem i uznaniem wyższości Boga nad wszelkim Jego stworzeniem.
* 1. Bojaźń Boża jest darem, o który modlił się król Dawid: „skłoń moje serce ku bojaźni Twego imienia!" (Ps 86,11b)
2. Dar bojaźni Bożej jest tym usposobieniem duszy, które sprawia, że pod działaniem Ducha Świętego odczuwa ona jakby instynktownie, wraz z wielkim szacunkiem dla Bożego majestatu i bezgranicznym upodobaniem w Jego ojcowskiej dobroci, żywy wstręt i odrazę do wszystkiego, co mogłoby obrażać tak dobrego, miłosiernego i miłości godnego Ojca: W duszy ożywionej tym darem — pisze św. Teresa z Avila- góruje ponad wszystkim bojaźń obrażania Boga, swego Pana i gorące pragnienie, by czynić we wszystkim Jego świętą wolę.