O charyzmacie proroctwa.

CHARYZMAT PROROCTWA
Proroctwa kojarzą się nam z przepowiadaniem przyszłości, ponieważ w Starym Testamencie prorocy przepowiadali przyszłość, a ich wypełnienie się było znakiem Bożego posłannictwa proroka. Tego typu proroctwa były znane również w pierwotnych gminach chrześcijańskich. Św. Łukasz w Dziejach Apostolskich pisze o proroku Agabosie (por. Dz 21,10-11), który przepowiedział apostołowi Pawłowi aresztowanie w Jerozolimie. Św. Paweł pisze o charyzmacie proroctwa w kilku miejscach, w: 1 Kor 12,10; 14,1; 14,3; 14,31. Proroctwa, które objawiają się dzisiaj w grupach Odnowy w Duchu Świętym, mogą także być przepowiedniami, ale nie one są główną ich funkcją.
Duch Święty może działać na daną osobę, aby przekazała Jego orędzie w różny sposób. Najczęściej środkiem przekazu jest słowo, przy czym dana osoba może „usłyszeć” w sobie całe zdanie lub tylko słowo lub kilka słów i w czasie, gdy je wypowiada, Duch Święty podpowiada następne słowa. Jednocześnie z ich pojawieniem się prorok otrzymuje mocne przekonanie, że są to słowa od Boga i przynaglenie, aby je wypowiedział. To mocne przekonanie jest konieczne do przekazania proroctwa w każdej formie. Ale nie jest ono absolutnie rozstrzygające, czy mamy do czynienia rzeczywiście z przesłaniem Bożym. Na ogół potrzebne jest rozeznanie przez właściwy autorytet w danej wspólnocie. Niekiedy pojawieniu się proroctwa mogą towarzyszyć znaki fizyczne, na przykład: mrowienie na wagach, wzmożona akcja serca, ucisk w piersiach lub wrażenie wiatru. Odczucia fizyczne zwykle wspomagają daną osobę w początkowym okresie jej działalności prorockiej, później zanikają. Duch Święty może danej osobie przekazać pewną treść nie ujętą w słowa, zadaniem tej osoby będzie jej przekazanie swoimi słowami. Inną formą proroctwa jest modlitwa, Duch Święty może też w jej słowach przekazać pewne treści. Jeszcze inną formą przekazu są objawienia rzeczy ukrytych, na przykład objawienie przyczyn zniewolenia względnie choroby danej osoby lub uzdrowienia, którego Bóg w danej chwili dokonuje. W tym wypadku prorok musi rozważyć, czy tego rodzaju objawienie należy publicznie ogłosić, a nawet czy należy je przekazać konkretnej osobie. Formą przekazu, którą się Duch Święty posługuje, mogą być też wizje.
Niekiedy dane proroctwo bywa potwierdzone przez inne osoby, które miały podobne przekazy, w takim wypadku jego pozytywne rozeznanie staje się łatwiejsze.
Warto dodać, że proroctwa, które coś nakazują, wytyczają drogę jakiejś osobie lub całej grupie, powinny być dokładnie przeanalizowane, może nawet nie tylko przez osobę – autorytet (kapłana) w danej grupie, ale też przez jakiś autorytet spoza grupy.

Do charyzmatu proroctwa należy podchodzić z wielką ostrożnością, ponieważ w słowo od Boga może się wmieszać element ludzki, a nawet zły duch. Zły duch może zainspirować proroctwo, będzie ono wówczas fałszywe i oczywiście szkodliwe. Chrystus wiedział, że będą fałszywi prorocy i ostrzegał przed nimi: Strzeżcie się fałszywych proroków, którzy przychodzą do was w owczej skórze, a wewnątrz są drapieżnymi wilkami. (Mt 7,15). Św. Jan Ewangelista jest świadomy działalności w pierwotnych gminach fałszywych proroków, dlatego w swoim pierwszym liście pisze: Umiłowani, nie dowierzajcie każdemu duchowi, ale badajcie duchy, czy są z Boga, gdyż wielu fałszywych proroków pojawiło się na świecie (1 J 4,1).
W Starym Testamencie przykładem fałszywego proroctwa może być przepowiednia zwycięstwa w wojnie o Ramot w Gileadzie ogłoszona Achabowi przez czterystu proroków (por. 1 Król 22,6). Prorok Micheasz wyjaśnił, że przez tych proroków mówił duch kłamstwa, a prawda jest taka: król Achab w tej wojnie polegnie. W Apokalipsie Jezus upomina „Anioła” Kościoła w Tiatyrze za to, że toleruje fałszywą prorokinię Jezabel: ale mam przeciw tobie to, że pozwalasz działać niewieście Jezabel, która nazywa siebie prorokinią, a naucza i zwodzi moje sługi, by uprawiali rozpustę i spożywali ofiary składane bożkom (Ap 2,20). Trzeba podkreślić, że według Chrystusa fałszywi prorocy mogą działać wielkie znaki i cuda: Powstaną bowiem fałszywi mesjasze i fałszywi prorocy i działać będą wielkie znaki i cuda, by w błąd wprowadzić, jeśli to możliwe, także wybranych (Mt 24,24).

Jak rozróżnić proroctwo prawdziwe od fałszywego?
Przede wszystkim proroctwo od Boga nie może sprzeciwiać się Pismu Świętemu ani nauce Kościoła. Następnie musimy patrzeć na owoce. Jezus Chrystus poucza: Nie jest dobrym drzewem to, które wydaje zły owoc, ani złym drzewem to, które wydaje dobry owoc. Po owocu bowiem poznaje się każde drzewo; nie zrywa się fig z ciernia ani z krzaka jeżyny nie zbiera się winogron (Łk 6,43-44). Proroctwo od Boga powinno mobilizować grupę do modlitwy i do działania, a poszczególne osoby podnosić na duchu, napełniać je nadzieją i radością – jeżeli przeżywają kryzys. „Dobry owoc” to pozytywny wpływ proroctwa na daną wspólnotę, jego skuteczność. Warto zwrócić uwagę, że proroctwo od Boga zwykle budzi w sercach słuchaczy aprobatę, można …